|
|
Het koppel zit op een bank in de zon, met een glimlach die zoveel blijdschap uitstraalt, dat ik mijn pas inhoud om hen beter te kunnen bekijken. Hoewel er daklozen genoeg zijn in Marseille, zijn de meesten altijd alleen. En zo'n stralende lach is nog zeldzamer.
“Goeiemiddag”, knikt de man me toe. “Mooi weer vandaag he.”Terwijl zijn vrouw hem met verliefde oogjes aankijkt. “Leven jullie al lang op straat?”, vraag ik hem, al laten hun verweerde gezichten en vuile kleren me weinig twijfel. “Al een tijdje”, zegt de man, waarna zijn vrouw hem bijspringt: “Maar nu is het zo erg niet. Deze winter was het lastiger. We vroren bijna dood. Nu is het lekker warm, en we hebben een knus plekje gevonden.” Ik slik even, onder de indruk van zoveel optimisme, en wens hen nog een goede dag. “Dat zal wel lukken”, zegt de man, en als ik verder wandel, zie ik nog net hoe hij zijn vrouw liefdevol een zoentje geeft op haar neus.
Naar boven
terug naar
non-fictie
|
