Zeg nooit wind tegen de mistral

In Marseille heb ik eindelijk de mistral leren kennen, en hoe... Locals hadden me al gezegd dat ik de echte mistral nog niet had meegemaakt, maar dat ik die wel zou herkennen als het zover was. En inderdaad, terwijl er op een gewone forse wind nog maat staat, waait de mistral je ondersteboven. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Want omdat de mistral aan je trekt en duwt, net als je je houding hebt gevonden tegen de wind in even gaat liggen, zodat je even je evenwicht verliest, en dan terug in volle kracht aanstormt om je bijna van je sokken te blazen, word je na een tijdje zo licht in het hoofd en gedesoriënteerd, dat er geen pastis meer aan te pas moet komen om een wankelende looppas te krijgen. En schuilen achter een hoekje van een kleinere zijstraat helpt niet, de enige plek om aan de mistral te ontsnappen, is binnenshuis.

Nadat ik tijdens een wandeling zo'n anderhalf uur lang aan alle kanten bestookt was door windvlagen, besloot ik me in een gezellige brasserie te installeren. Het ding zat bomvol met Marseillaises, ideale plek dus voor een lunch leek me. En inderdaad, alles bleek er goed verzorgd, met er heerlijk uitziende slaatjes en pasta's. Zelfs op de Canebière bleken er dus nog goede eetadresjes te zijn.
Toen zette de dienster me mijn slaatje voor de neus. Terugdenkend aan de heerlijke foie gras die ik deze zomer in de Dordogne had gegeten, had ik een salade au foie de volaille besteld, niet beseffend dat foie en foie gras niet helemaal hetzelfde was... Wat ik voor mijn neus kreeg was een salade met aardappelblokjes, champignons en grote brokken lever (quelle horreur!!!). Hoewel het er afgrijselijk uitzag voor iemand die liefst zover mogelijk blijft van al wat met ingewanden te maken heeft, heb ik toch een paar stukjes geprobeerd, en het moet gezegd, het viel al bij al nog wel mee. Al ga ik de volgende keer toch maar weer voor een slaatje geitenkaas...

Naar boven

terug naar non-fictie