|
Weet je nog, mijn vriend,
Hoe ik op de tippen van mijn tenen stond
En je zachtjes zoende op je neus?
De maan ving ons in een zilveren stralenkrans
En je greep een straal, ik hield je vol vertrouwen
En samen zweefden we naar de hemel toe.
Weet je nog, mijn vriend,
Hoe we neerkeken op aarde
Terwijl de zon ons stralen deed?
En de sterren fonkelden ons een groet
Want het universum was in ons
Al waren we maar één deel, één geheel.
Weet je nog, mijn vriend,
Hoe je de lijnen in mijn hand volgde
En we zo een plaats vonden
Voor ons hart
En onze liefde?
Weet je het nog, mijn vriend?
Of is je hart verblind
Door wat men zo wreed 'werkelijkheid' noemt?
Naar boven
terug naar
gedichten
|
